Vroeger had ik niet zo’n hele bijzondere band met tekenen, ik deed het graag net zoals wel meer kinderen. Pas op de middelbare school werd ik enthousiast van het vak handvaardigheid en koos dit als examenvak. De kunstgeschiedenislessen, het praten over kunst en de excursies en dat allemaal gegeven door die ene docent die de liefde overbracht. Ik ging naar het St. Lucas in Boxtel, een grafische MTS waar ik elke dag 3 uur voor onderweg was, met tekenmap op de fiets door weer en wind, ik had het er graag voor over. Een school met allemaal gelijkgestemde creatievelingen. Huiswerk bestond uit tekenen of ontwerpen, ik zat daar helemaal op mijn plek. Daar zijn ook mijn poppetjes ontstaan, een soort simpele doodletekeningetjes, ik teken ze nog steeds.
Andere interesses zoals psychologie, filosofie en sociologie bleven aan me trekken en zorgden ervoor dat ik toch nog ging verder studeren in Nijmegen op de Hogeschool. Ook hier weer een hele fijne tijd, met fijne mensen. In mijn stagejaar liep ik over en rolde een burn-out in… Toen ik niet afstudeerde brak ik en ging voor het eerst in therapie. Tekenen was mijn manier om met emoties om te gaan, om mezelf een fijn gevoel te geven. Aan het einde van mijn traject vroeg mijn therapeut me om een evaluatie te schrijven, maar ik tekende hem…
In het tweede jaar van mijn opleiding ging ik als keuzevak ‘Op verkenning in mijn innerlijke wereld’, in een klooster met veel visualisaties en geleide fantasieën. Na afloop tekende ik mijn krachtfiguur die ik was tegengekomen in een visualisatie.
Tien jaar later werk ik als kok / chauffeur in IJsland en in Reykjavik staat ineens de krachtfiguur van de tekening voor mijn neus. Ik schrik me helemaal rot. Ik pieker me suf over wat dit voor teken moet zijn…Met deze man (en nog 12 andere reizigers) maak ik een trip door IJsland. En uiteindelijk durf ik het te zeggen op een avond met teveel IJslandse brandewijn achter de kiezen; lang verhaal kort, Jeroen en ik zijn nu 14 jaar samen en een dochter rijker. Goed verhaal toch?
De jaren daarna had ik geen behoefte om te tekenen, ik werd opgeslokt door verliefdheid, werk en het moederschap. Sowieso had ik geen idee waar ik over moest tekenen en had ik last van een sterke kritische stem. Ik kan niet tekenen, het wordt niet mooi, het plezier en fijne gevoel was totaal weg. Tot dat ik in 2017 met vaktherapie starte en daar mijn medium weer kon inzetten, tekenen om emoties naar boven te halen. Die beelden kwamen, en ook de liefde voor tekenen kwam terug. Er werd een bron aangeboord met zoveel inspiratie, heerlijk. De combinatie van schilderen met verf en ecoline en daarna weer digitaal bewerken vind ik het allerleukst, alles door elkaar.
En met het kopen van een iPad Pro kan ik nu alles….
Ik teken nu weer elke dag…wellicht binnenkort voor jou?
